"'Έχω ζήσει εδώ όσο δικαιούμαι.
Χρόνο δεν είχα δυο φορές να ονειρευτώ.
Οι ιστορίες μου τόση επιθυμία δε χωρούν
γιατί ξερίζωσε τις εποχές ο χρόνος
που ασφόδελους γεννούν.
Έζησα κάτω από μια ελιά
τόσο που έμαθα πώς ανατρέπει
η βροχή τις λέξεις
και σαν τα φύλλα στο διάστημα τις ρίχνει
αρχίζοντας νέα αφήγηση ξανά.
Έζησα την ιστορία μιας αλκυόνας
το παραλήρημα των μελισσοφάγων,
την έκσταση μέτρησα
στα δάχτυλα των δυο χεριών.
Μιλώ για μια θάλασσα που έφτιαχνε νησιά
από χαλκό και πέτρα,
μιλώ για το βασιλικό
που ανασήκωνε στον αέρα το χωριό
έρμαιο του Αυγούστου,
μιλώ για τις μέρες τις ανυπόκριτες
μαζί σου."