Είμαι σχεδόν σίγουρος πως μέσα στις ιστορίες μου όλα τα παιδιά της ελληνικής υπαίθρου κάτι θα βρουν απ' τα δικά τους βιώματα και τις γλυκές ή πικρές αναμνήσεις. Γράφοντας είχα ακόμα στο νου μου να κοσμήσω τις μικρές μου ιστορίες με λέξεις που τείνουν να χαθούν λόγω αχρησίας, τόσο για τη διατήρηση, όσο και για την τιμή τους στη μουσική αρμονία, "της γλυκόηχης καμπάνας στη σιγαλιά της νύχτας", καθώς χαρακτήρισε τη γλώσσα μας ο λόγιος Γερμανός Goethe.

Τούτες τις ιστοριούλες που ζωντάνεψα στο χαρτί τις προσφέρω σε όλα τα νέα παιδιά της πατρίδας μας, τόσο για την ψυχαγωγία τους, όσο και για τον προβληματισμό τους. Ίσως διαπιστώσουν τη διαχρονικότητα των φαινομένων, τα παθήματα και τα μαθήματα των γενεών, καθώς και την ανάγκη της δημοκρατικής συμμετοχής των σε πλαίσια εθνικής ενότητας, προϋποθέσεις για την ιστορική συνέχειά μας.