Για μένα, ο Βασίλης Τσιτσάνης είναι ο μεγαλύτερος Έλληνας συνθέτης της λαϊκής μας μουσικής και μια από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Μεγαλύτερος των μαθητών του, Μάνου και Μίκη, μεγαλύτερος των προπατόρων του, Μάρκου, Μπάτη, Χατζηχρήστου και Παπάζογλου, μεγαλύτερος και των συγχρόνων του, Καλδάρα, Παπαϊωάννου και λοιπών. Γιατί ο Βασίλης Τσιτσάνης, εκτός όλων των άλλων, υπήρξε κι ένας εκσυγχρονιστής μισόν αιώνα νωρίτερα από όλους στην τέχνη του. Ένας εκσυγχρονιστής που δεν πιάστηκε στις δαγκάνες του "δέοντος και του ωφελίμου". Διέσχισε τις πιο δύσκολες εποχές του ελληνισμού στον προηγούμενο αιώνα, Κατοχή και Εμφύλιο. Τις εξέφρασε καίρια και με καλπασμό έφυγε μακριά, αναζητώντας το νέο, το φρέσκο, το φαντασιακό, το εξωτικό, αλλά και το δίκαιο και το κοινό. Πραγματικά, αυτό το παιδί από τα Τρίκαλα είχε στα σπλάχνα του τον Προμηθέα. Και παρά τις μεγάλες και κοφτερές μοναξιές της ζωής του, ποτέ δεν έσβησε αυτή η σπίθα από μέσα του.

Όλοι θεωρούν ότι ο Τσιτσάνης ήταν ένας μύστης του ρεμπέτικου τραγουδιού. Αληθές. Μόνο που, από κάποιο σημείο και πέρα, έπαψε να είναι. Γιατί η φιλοσοφία του "ρεμπέτη" δεν τον εξέφραζε. Ούτε η μουσική του. Με τα βαριά ζεϊμπέκικα και τα βαριά χασάπικα. Τον αργό ρυθμό, το περιορισμένο λεξιλόγιο και την ασφυκτικά κλεισμένη στο υπόγειο του περιθωρίου θεματολογία.

Ήθελε διακαώς να διαχωρίσει το δρόμο του, γιατί ο δικός του "Μουσικός Κόσμος" διέφερε. Ήθελε να εκφράσει κάτι περισσότερο. Όπως και έκανε.

Ο Τσιτσάνης συνόδεψε το "ξόδι του ρεμπέτικου" τραγουδιού άδοντας μεγαλοπρεπώς τον έρωτα, την κοινωνική πάλη, τον καημό της ξενιτιάς, τον πόνο του λαού.