Πόσο ήθελε να μεγαλώσει, πόσο λαχταρούσε να περάσει το ''όριο'' της ηλικίας που του έδενε τα φτερά, που τον κρατούσε φυλακισμένο στο κλουβί της καταπίεσης, πόσο ήθελε να μεγαλώσει να απ' εγκλωβιστεί απ' τα γαμψά τους νύχια, να σπάσει το κλουβί, να λυγίσει τα τέλια να ξεδέσει τα φτερά του, να ξεφύγει απ' τις αρνήσεις, να αρπάξει την τύχη στα χέρια του και λεύτερος να πετάξει στον ολογάλανο ουρανό της ζωής, να γευτεί τις χαρές της, να γνωρίσει τη μαγεία της. Και τα χρόνια κύλησαν... το εμπόδιο της ηλικίας ξεπεράστηκε κι άρπαξε το λάβαρο της ανεξαρτησίας, ξεχύθηκε στις ''λεωφόρους'' της ζωής και η μαγεία της ήρθε και τον αγκάλιασε, μια μαγεία όμως πολύ αλλιώτικη απ' αυτή που ονειρευόταν. Στην αρχή ήταν πιο γλυκιά ακόμη κι απ' το μέλι, μετά έγινε πιο πικρή κι απ’ το ίδιο το φαρμάκι, αυτή τη μαγεία φρόντισαν να του χαρίσουν τα γεράκια που παραμόνευαν με ακονισμένα τα νύχια στη γωνιά του δρόμου κι όταν ήταν στις καλές του στιγμές που ήταν αλήθεια πολύ λίγες, παρακαλούσε το χρόνο να γυρίσει πίσω, να γίνει και πάλι δεκαεξάρης να μπει και πάλι στο κλουβί της ''καταπίεσης'' εκεί τουλάχιστον ένιωθε ασφαλής.