«Εκείνο, όμως, που με έκανε περισσότερο να προβώ στη δημοσιοποίηση του σπουδαιότερου τμήματος της δραστηριότητάς μου, δεν είναι, το διαβεβαιώ, κάποια λανθάνουσα ματαιοδοξία, στην οποία δεν έδωσα κανένα περιθώριο να αναπτυχθεί στη ζωή μου, καθώς δεν μου το επέτρεπε το κάποιο «συνειδέναι», που μας βοήθησε να το αποκτήσουμε ο μεγάλος μας Δάσκαλος Σωκράτης. Απλά λειτούργησα, όπως λειτουργεί ένα αηδόνι (χωρίς, βέβαια, να ξεγελώ τον εαυτό μου πως έχω κάτι κοινό με το υπέροχο αυτό πτηνό), που κελαηδάει, για να χαρεί το ίδιο τον κελαϊδισμό του κι όχι για να ικανοποιήσει τους άλλους, όταν το ακούνε στις ρεματιές, όπως είπε ο Γκαίτε.»