Εμείς οι ονειροπόλοι εραστές των ποιημάτων, της θάλασσας και των αστεριών μοιάζουμε σαν εκκρεμές που ταλαντεύεται σε περίεργες ατμόσφαιρες ενός περίεργου κόσμου, ενός σκληρού κόσμου, ενός άλλου κόσμου... Γυμνοί και επιρρεπείς σε συναισθήματα και καταστάσεις που δεν μπορούν όλοι να δουν, δεν μπορούν όλοι να καταλάβουν. Παραδινόμαστε εύκολα στον έρωτα, στους ανθρώπους, στη ζωή, στο μπλε της θάλασσας, στο γαλάζιο του ουρανού, στα χρώματα της φύσης, στην ευτυχία και το ταξίδι του μυαλού σε συναισθήματα, είτε αυτά είναι συναισθήματα αίσθησης είτε παραίσθησης. Κάνουμε ένα ταξίδι, το δικό μας ταξίδι, και αιωρούμαστε πάνω από ένα δικό μας απέραντο, ένα απέραντο που αναβλύζει από κάθε ρίζα του σαν χείμαρρος προς το μέρος μας...

Χρώματα, Αγάπη, Πόνο, Δάκρυ, Θύμησες. Θύμησες χαράς, θύμησες λύπης, θύμησες μοναξιάς, θύμησες απόγνωσης, θύμησες έλλειψης και εγκατάλειψης, θύμησες έρωτα...