«Θα έρθει μια μέρα που θα ακούς παιδιά να σκοτώνουνε παιδιά, χωρίς κανένα λόγο. Θα ’ναι οι άνθρωποι αδιάφοροι σαν νεκροί. Θα τους διατάζουν μηχανές κι εκείνοι θα υπακούουν δίχως λέξη. Δε θα ζούμε πια, Τζώνυ, μόνο το ρεύμα θα περνάει ζωντανό μέσα απ' τους τοίχους και θα πλέκει, θα διακλαδώνεται, θα απλώνει. Και θα μας καταπίνει όλους, έναν-έναν. Δε θα χουμε μυαλό δικό μας να σκεφτούμε. Σαν θα πεινάμε, δε θα νοιώθουμε να φάμε. Σαν θα διψάμε, δε θα ξέρουμε να πιούμε. Ούτε σα ζώα, Τζώνυ. Ούτε να κάνουμε έρωτα, ούτε τίποτα... Το βάλανε μπροστά, το ξέρω. Εκείνο ήταν που ένοιωσα και με έπιασε η λύσσα στο κελί. Το ένοιωσα σε όλο μου το κορμί, δεν ξέρω πώς να σου το πω. Να, άμα σου ’λεγα πως ήταν σαν πόνος στη μέση, ή στα πόδια, θα καταλάβαινες. Σαν πονόδοντος, σαν πονοκέφαλος. Αλλά όχι, Τζώνυ, δεν ήταν τέτοιος πόνος. Ήταν σαν να 'χα μέσα μου έναν δαίμονα. Με μάσαγε, με κατανάλωνε. Πάλεψα για να του ξεφύγω, Τζώνυ, με πιστεύεις;»

Αυτά εκμυστηρεύεται ο ’ρκτος στον γέρο-Τζώνυ, κι ο νους του αγκαλιάζει τη μικρή του Ιεριχώ, την γυναίκα που αγαπάει περισσότερο από τον εαυτό του, περισσότερο κι από τον κόσμο όλο.