Κάνω έτσι και βλέπω μπροστά το ιερό πάνω στη λεωφόρο, άγγελοι, αρχάγγελοι, τρέχαν, κορνάραν τα αυτοκίνητα. μη μιλάς, λέω, stay cool, <<να εισοδεύουμε στο άληστο φως της βασιλείας των ουρανών>>, έλεγε ο πάτερ, <<είναι αλησμόνητη αυτή η είσοδος για την ψυχή του ανθρώπου, να εισοδεύουμε μαζί ξανά και ξανά...>> Κλάξον, σειρήνες, βρισιές, προσπαθούσα ν'ακούσω τι έλεγε, αλλά η φωνή του χανόταν μες στο πλήθος.

Μια χοντρή με σκισμένη φόρμα ήρθε δίπλα μου να προσκυνήσει την εικόνα της Παναγίας και βρομούσε τόσο πολύ, που ήταν αβάσταχτο. << Να εισοδεύουμε στο άληστο φως ξανά...και ξανά...Ω!Ποιον έγκλημα κατά της ψυχής να της στερήσεις αυτό, την τροφήν της, το φως!...Έχοντας χάσει παντελώς κάθε ενθύμησιν του φωτός, χωρίς αυτό πως;>> <<'Εχει δίκιο ο πάτερ!>> ουρλιάζει η χοντρή.