«Είναι πολύ για ένα γιατρό να βρίσκεται μπροστά σ’ έναν τραυματία που το μάτι του ζητάει βοήθεια και μια γάζα να τον επιδέσεις και συ κάθεσαι, τον βλέπεις, χωρίς να μπορείς να του προσφέρεις καμιά βοήθεια, γυρίζεις πίσω σου να δεις κανένα κομμάτι πανί ή πουκάμισο να το σχίσεις και να το χρησιμοποιήσεις για γάζα. Τέτοιες στιγμές στο αντάρτικο ήταν κάθε μέρα. Σιγά-σιγά μετά προμηθευτήκαμε λίγα τόπια γάζα. Πώς γινόταν η αποστείρωση; Κόβαμε τη γάζα σε κομμάτια, αυτά τα κομμάτια τα βράζαμε αρκετές ώρες. Όταν ολοκληρώνονταν καλά ο βρασμός, τα απλώναμε σε θαλάμους να στεγνώσουν, τα βάζαμε σε τενεκεδένια δοχεία στεγνά και παίρναμε για αλλαγές. Αυτή ήταν η υποτυπώδικη αποστείρωση.»