Είναι αυτονόητη η ανάγκη μιας ευσύνοπτης ιστορίας της εξωτερικής πολιτικής της Ελλάδος, από τη σύσταση του ανεξάρτητου κράτους έως το 1981, έτος το οποίο υποδηλώνει, αφενός, έναν σημαντικό σταθμό για τη διεθνή θέση της χώρας και, αφετέρου, το ύστατο χρονικό σημείο που επιτρέπει την αντικειμενική διερεύνηση του ιστορικού γίγνεσθαι. Στα χρονικά αυτά όρια είναι καταρχήν εφικτή η συγγραφική προσέγγιση των βασικών ιστορικών προβλημάτων με τρόπο συστηματικό και, κατά το δυνατόν, αντικειμενικό. Θα πρέπει, πράγματι, να αποφευχθεί η σύγχυση της κατά βάση εμπειρικής ιστορικής μεθόδου με την αντίστοιχη, εντελώς διαφορετική, των κοινωνικών επιστημών, η εσφαλμένη αντίληψη για την σύγχρονη επικαιροποίηση των ιστορικών φαινομένων ερήμην της εξέτασης του ιστορικού τους περίγυρου, η άσκηση υπερβολικής κριτικής από περιωπής για το ιστορικό παρελθόν.

Η εμμονή στην επιμελή τεκμηρίωση βάσει των πηγών, η προσφυγή στη γενικότερη ιστορική εμπειρία και η αξιοποίηση ορισμένων βάσιμων πορισμάτων των συγγενών επιστημών είναι σκόπιμο να προταθεί ως καθοδηγητικός γνώμονας. Η προσέγγιση, εξάλλου, του όλου αντικειμένου της συγγραφής αυτής τείνει να συνδυάσει τη σύγχρονη αντίληψη για την αντιμετώπιση της διπλωματικής ιστορίας με την προσπάθεια για τη διεύρυνση του πεδίου έρευνας προς την αναζήτηση και των βαθύτερων δυνάμεων που συντελούν στη διαμόρφωση της διεθνούς πραγματικότητας.