«Ένα πρωί του Απριλίου. Ετοιμάζομαι να πάω στην καινούργια μου δουλειά. Θα κάνω τον καφέ μου όπως μ' αρέσει: σκούρο, πικρό, πηχτό, χωρίς γάλα ή ζάχαρη. Εκείνος θα 'ρθει από πίσω μου και θα κολλήσει στην πλάτη μου το γυμνό του στήθος. Θα πάρει την κούπα μου, θα πιει μια γουλιά καφέ, θα κάνει πως φτύνει, θα με ρωτήσει πώς μπορώ και πίνω αυτό το κατάπλασμα, θα πει "Αν είναι δυνατόν μια Κολομβιανή να φτιάχνει τέτοιο καφέ", θα με παραμερίσει και: "Να σου δείξω εγώ, μωρό μου, πώς φτιάχνουν καφέ". Κι εγώ θ' αποφασίσω, χωρίς να το καταλάβει, χωρίς να το πω ποτέ, μ' ένα αλλαγμένο βλέμμα που ούτε καν θα το προσέξει, ν' αφήσω την ιστορία να τελειώσει.»