«Προσπέρασαν την πλατεία, δεν φαινόταν ψυχή. Στην άκρη του λευκού χωριού μια γερμένη καμινάδα, που έμοιαζε να έχει ξεφυτρώσει τρυπώντας βίαια τα κεραμίδια της στέγης, ξερνούσε πυκνό καπνό. Το κονάκι νόμιζες ότι θα κατέρρεε, οι τοίχοι του ήταν έτοιμοι να ανοίξουν σαν βεντάλια και να σωριαστούν προς τα έξω. Μπορεί να είχαν στραβώσει έπειτα από σεισμό, στην περιοχή οι σεισμοί είχαν γράψει ιστορία. Με το επόμενο ταρακούνημα ο κύκλος της ύπαρξής του θα έκλεινε οριστικά.

Τα αχνισμένα τζαμάκια στα σκοροφαγωμένα τελάρα της ξύλινης πόρτας με το μάνταλο αντί για χερούλι δεν άφηναν να δεις τι συνέβαινε μέσα. Όμως ήταν αυτό που έψαχναν.

Ένα ζευγάρι βγήκε εκείνη τη στιγμή, οι δυο τους σφιχταγκαλιασμένοι, μια φιγούρα αξεχώριστη για να προστατεύουν ο ένας τον άλλον απ' τις ριπές της παγωνιάς. Πρόλαβαν να διακρίνουν κόσμο καθισμένο στους μακρόστενους πάγκους και τον καπνό ντουμάνι. Πάρκαραν κολλητά στη χαμηλή οροσειρά του στοιβαγμένου χιονιού και μπήκαν, σκύβοντας για να μην χτυπήσουν το κεφάλι.

Η πόρτα ήταν φτιαγμένη για να χωράνε ξωτικά».

Και τα ξωτικά μπήκαν κι αυτά μαζί τους, αόρατα.

Και μετά θέριεψαν, έγιναν επιθετικά, σάρωσαν. Γιατί το είχαν πάρει απόφαση να πετύχουν τον στόχο τους ακόμη κι αν αυτό σήμαινε ότι θα γινόντουσαν και τα ίδια θύματα της εμμονής τους.