Το θέατρο του μεγάλου Βέλγου συμβολιστή και νομπελίστα εκτείνεται στη θαυμαστή περιοχή της ενορατικής ανθρώπινης εμπειρίας, στην οποία κυριαρχεί το δέος και το θάμβος μπροστά στο μυστήριο του μικρόκοσμου, της ατομικής ψυχής και του μακρόκοσμου του σύμπαντος. Τα δραματικά πρόσωπα του Μάτερλινκ είναι πολύ ιδιαίτερα, καθώς κινούνται ανάμεσα στο φως και το σκότος, το ορατό και το αθέατο, υπερβαίνοντας τα όρια της συμβατικής ηθικής. Τα πρόσωπα του έργου «Αλλαντίνη και Παλομίδης» ακροβατούν επίσης πάνω σε ακραία αισθήματα που φαίνονται σαν να υπαγορεύονται από έναν κόσμο που δεν αποκρυπτογραφείται από την φτωχή λογική των θνητών.