Η ηλικία δεν εμποδίζει τον Μονταλμπάνο ν' αναζητά τη χαρά και τη μαγεία που μόνο οι εφηβικοί έρωτες προσφέρουν και να βιώνει καταστάσεις που φανερώνουν συναισθηματική ανωριμότητα και έντονο παραλογισμό, χτυποκάρδια και ερωτική λαγνεία, δυνατό πάθος, εκρήξεις θυμού, αλλά και έντονη ζήλια. Θυμάται απέξω το ποίημα Adolescente του Βιντσέντσο Καρνταρέλλι. Απαγγέλλει τους στίχους που μιλάνε για τον «σφουγγαρά» που θα έχει την τύχη να γευτεί το «σπάνιο μαργαριτάρι» της έφηβης. Και ξέρει πολύ καλά, παρά τη δυσπιστία της μέσης ηλικίας, λίγο πολύ, μεταξύ σοβαρού και αστείου, ότι «... ο ώριμος άνθρωπος είναι ένα παιδί που γκρινιάζει επειδή μεγάλωσε». Πλάι στον αστυνόμο, στη δύσκολη φάση, στέκει σιωπηλά, διακριτικά και με κατανόηση o επιθεωρητής Φάτσιο. Αντίθετα, η αρραβωνιαστικιά του η Λίβια δεν πιστεύει στη «φρονιμάδα» του και θεωρεί ότι η εξομολόγηση μιας απιστίας που έγινε με την ειλικρίνεια που χαρακτηρίζει την ηλικία της επιπολαιότητας ήταν κομπασμός. Ο Μονταλμπάνο κεραυνοβολήθηκε από την ομορφιά και την ανήθικη ερωτική ζωή της νεαρής Αντζέλικα.