Με κομμένη την ανάσα πηγαίνω προς τη μοναδική πόρτα του δωματίου. Νιώθω ανήμπορος να αντιδράσω, τα βήματα ακούγονται πολύ κοντά. Η αγωνία μου κορυφώνεται, νιώθω ότι η καρδιά μου θα σπάσει...
Ένας άντρας εμφανίζεται, ή μάλλον μια ανδρική σιλουέτα? φορά ένα μακρύ σκούρο ράσο και μια ημιδιαφανή κουκούλα, που αφήνει ακάλυπτα μόνο τα μάτια και κάνει δυσδιάκριτα τα χαρακτηριστικά του. Κοιτάζει κάπως αμήχανα και διστακτικά. Παίρνω θάρρος να μιλήσω πρώτος.
«Ποιος είσαι;» τον ρωτώ.
«Ο καρκίνος», μου απαντά.
«Και... και τι θέλεις εδώ;» ρωτώ με τρεμάμενη φωνή.
«Εσύ με κάλεσες. Εγώ δεν πάω ακάλεστος σε κανέναν, και όταν με καλούν προσφέρω τη βοήθειά μου».
«Εγώ σε κάλεσα; Με κοροϊδεύεις; Τι είδους βοήθεια είναι αυτή που
προσφέρεις; Να σκοτώνεις τους ανθρώπους;»
«Δε σκοτώνω κανέναν χωρίς τη θέλησή του. Οι άνθρωποι σκοτώνονται μόνοι τους, με τον τρόπο που ζουν, με τις συνθήκες που δημιουργούν. Αλλά ξέρεις κάτι; Δεν ήρθα εδώ να μιλήσουμε γενικά και αόριστα για άλλους ανθρώπους, ήρθα να βοηθήσω εσένα, άσχετα αν αυτά που θα σου πω μπορεί να ισχύουν και για άλλους».
«Είμαι σε σύγχυση, δεν καταλαβαίνω αυτά που μου λες. Σε φοβάμαι και δε θέλω τη βοήθειά σου», απαντώ θυμωμένος, αλλά κατά βάθος είμαι γεμάτος περιέργεια για όσα έχει να μου πει.

Αν σε διαγνώσουν με καρκίνο δεν τελειώνει η ζωή σου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να την κάνεις πιο ουσιαστική και αληθινή.