Μετά από τέσσερα χρόνια Μνημονίων, η Ελλάδα βρίσκεται παγιδευμένη σε χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης, με εξαιρετικά υψηλή ανεργία, χωρίς να κατέχει τα εργαλεία οικονομικής πολιτικής που θα της επιτρέψουν να παρέμβει αποφασιστικά. Οι χαμηλοί μισθοί, η απελευθέρωση των αγορών και η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων περιουσιακών στοιχείων είναι άκρως απίθανο να οδηγήσουν σε βιώσιμη ανάπτυξη. Η χώρα βουλιάζει κάτω από ένα τεράστιο χρέος και δεσμεύεται σε πολιτικές λιτότητας από μια σειρά συμφωνιών με την ΕΕ και την ΟΝΕ. Ο μόνος όρος που επαρκώς μπορεί να περιγράψει την κατάστασή της είναι η «υποδούλωση χρέους».

Η προοπτική σχηματισμού αριστερής κυβέρνησης στο άμεσο μέλλον θέτει επιτακτικά το ζήτημα του ριζοσπαστικού προγράμματος που θα βγάλει τη χώρα από την κρίση δημιουργώντας ανάπτυξη με κοινωνική αλλαγή υπέρ των λαϊκών στρωμάτων. Η Ελλάδα χρειάζεται δραστικά μέτρα, όπως βαθιά διαγραφή του χρέους, άρση της λιτότητας, άμεση παρέμβαση για τη μείωση της ανεργίας και την ανακούφιση της ανθρωπιστικής κρίσης, δημόσια ιδιοκτησία των τραπεζών και τόνωση του παραγωγικού της ιστού.

Καμία βαθιά αλλαγή δεν είναι όμως δυνατή χωρίς κάθαρση και μετασχηματισμό του κράτους. Και καμία βαθιά αλλαγή δεν πρόκειται να συμβεί χωρίς σύγκρουση με την ΕΕ και την ΟΝΕ. Μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση δεν θα πρέπει να φοβηθεί τη σύγκρουση, ακόμη κι αν αυτή φέρει την απειλή της εξόδου από την ΟΝΕ. Το μέλλον της χώρας και της κοινωνίας θα εξαρτηθεί από την αποφασιστικότητα της κυβέρνησης και των λαϊκών στρωμάτων.