Ο Αρέθας Καισαρείας είναι μια σημαντική προσωπικότητα, η οποία έδρασε στα τέλη του 9ου και στις αρχές του 10ου αι. Μαθητής του Μ. Φωτίου συντελεί στην αναγέννηση του πνευματικού βίου των Βυζαντινών με την αναπαραγωγή συγγραμμάτων από την ελληνική αρχαιότητα και την πρωτοχριστιανική εποχή. Παράλληλα ακολουθώντας τον δάσκαλό του ενδιαφέρεται για την Φιλοσοφία των αρχαίων Ελλήνων με την πεποίθηση ότι αυτό θα δώσει ώθηση στην νέα αρχή που γίνεται μετά την Εικονομαχική έριδα στον χώρο της Θεολογίας στο Βυζάντιο. Στην παρούσα μελέτη θα ασχοληθούμε με την θεολογική του διδασκαλία. Δεν είναι Πατέρας της Εκκλησίας. Αυτό που θα αναδείξουμε μέσα από τα συγγράμματά του είναι η Πατερική διδασκαλία την οποία χρησιμοποιεί και επαναλαμβάνει. Η ουσία επίσης είναι ότι ο Αρέθας ως μαθητής του Μ. Φωτίου δέχεται και αυτός την απαξίωση από την Δυτικό πρώτα και από τον ελληνικό έπειτα επιστημονικό κόσμο.

Η διδασκαλία του είναι Χριστοκεντρική. Ο Χριστός για τον Αρέθα είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος προϋπάρχει αΐδια με τον Θεό Πατέρα και το ’γιο Πνεύμα. Μιλώντας για την Αγία Τριάδα, ξεκινάει πάλι από τον Λόγο του Θεού και εξετάζει την σχέση του με τον Θεό Πατέρα και το ’γιο Πνεύμα. ’μεση είναι η σύνδεση του σκοπού της Ενανθρώπησης του Λόγου του Θεού με την σωτηρία του ανθρώπου.