Αρχές του 20ου αιώνα και ο Κωστής Παλαμάς, ο εθνικός μας ποιητής, παρουσιάζει στο κοινό την ποιητική συλλογή Ασάλευτη Ζωή (1904), για να ακολουθήσουν Ο Δωδεκάλογος του Γύφτου (1907) και Η Φλογέρα του βασιλιά (1910). Ο Παλαμάς πάντοτε συνθέτει έχοντας στο μυαλό την ανάγκη συγκρότησης μίας εθνικής λογοτεχνίας. Ραχοκοκαλιά αυτής της λογοτεχνίας είναι το δημοτικό τραγούδι, το έπος του Διγενή Ακρίτα και το ποιητικό αριστούργημα της κρητικής λογοτεχνίας, ο Ερωτόκριτος.

Με τρυφερότητα, ευγένεια, λυρισμό και οξύνοια μοναδική, ο σεβάσμιος πατριάρχης των γραμμάτων μας, ο συνθέτης του Ολυμπιακού Ύμνου (1896), δημιουργεί ποιήματα λυρικά που κινούνται γύρω από τον λαϊκό βίο και την λαϊκή παράδοση, την φύση, την ελληνική ψυχή σε αρχαιότητα και Βυζάντιο.

Στην παλαμική ποίηση κυριαρχούν ο συμβολισμός, η μουσικότητα και η στιχουργική δεξιοτεχνία. Στην Ασάλευτη ζωή βρίσκεται και η Φοινικιά, ένα ποίημα συμβολικού χαρακτήρα, το εξοχότερο των ποιημάτων του Παλαμά, όπου η Φοινικιά συμβολίζει την Ιδέα ενώ τα λουλούδια που μιλούν είναι οι ποιητές, οι στοχαστές που βρίσκονται διαρκώς κάτω από τον ίσκιο της…

Η ποίηση του Παλαμά φέρει τα χαρακτηριστικά της καθαρής ποίησης. Μίας ποίησης που το νοηματικό περιεχόμενο του ποιήματος περνάει σε δεύτερη μοίρα. Σκοπός είναι να εκφραστεί η ψυχική κατάσταση και διάθεση του ποιητή, μέσα από τον αισθητό κόσμο, που από μόνος του δεν παρουσιάζει κανένα ποιητικό ενδιαφέρον. Έτσι, η ατμόσφαιρα των ποιημάτων γίνεται συγκεχυμένη, θολή και μελαγχολική…