«Δείξε μου τους φίλους σου, να σου πω ποιος είσαι», ψιθύρισα. Τότε ο σκύλος έκανε δύο βήματα μπροστά. Πίσω του, η γάτα τον ακολούθησε διστακτικά. Ήταν και δεν ήταν σίγουρη αν οι άνθρωποι τη μετρούσαν για φίλη σωστή. Αμέσως εγώ, που ταΐζω και τους δύο, πήρα το λόγο: «Ήθελα να γράψω για τους ανθρώπους», είπα. «Δεν βρήκα άλλο καλύτερο τρόπο από το να παρατηρήσω την πιο κοντινή μου συντροφιά: δύο ουρές και οχτώ πόδια όλα κι όλα…Ο σκύλος νίκησε. Γιατί τον αγαπώ περισσότερο. Όμως αυτό δεν έχει καμία σημασία.»

Σε αυτές τις σελίδες δε θα βρείτε ιστορίες για φιλόζωους, που δακρύζουν με τρυφερές μουσούδες και ροζ μυτούλες. Τουλάχιστον όχι μόνο αυτό. Περισσότερο θα συναντήσετε ζώα που ενεργούν ανθρώπινα. Και ανθρώπους, που, καμιά φορά, συμπεριφέρονται σαν ζώα. Κατοικούμε το ίδιο σύμπαν. Απάνω εδώ ματώνουμε και γιατρεύουμε τις ζωές μας, μιλώντας για τον πόνο: που έχει χρώμα και σχήμα και πρόσωπο. ’λλοτε στάζει σαν τραγούδι από τα χείλη της Μελίνας. Κι άλλοτε τρυπιέται σαν φλέβα στο μπράτσο της Amy Winehouse. Όμως, πιο συχνά, καίει, σαν φως, στα μάτια ενός άγνωστου. Δίπλα του, αδέσποτα ή δεσποζόμενα «μαρτυρούν» τη στιγμή. Η παρουσία τους επιβεβαιώνει, αρκούντως, τη δική μας.