Ο εθνικός αυτοπροσδιορισμός των Γκρεκάνων ως Ελλήνων ούτε αυθαίρετος, ούτε αίολος είναι. Αντίθετα, μάλιστα, διατηρεί αυτούσια και αναλλοίωτη την συλλογική εθνική μνήμη της πραγματικής των πατρίδος και το δικαίωμα στην διαφορετικότητα μέσα σε μια χώρα που πολιτική και εκκλησία έκαναν ό,τι μπορούσαν για να τους αλλοτριώσουν. Και αν μεν ο καθολικισμός μπόρεσε, εν τέλει να επιβληθή εν τούτοις τα άγρια διοικητικά μέτρα της φασιστικής αλλά και της δημοκρατικής Ιταλίας δεν ηδυνήθησαν να εκλατινίσουν τους υπερήφανους για την Ελληνική καταγωγή τους Γκρεκάνους που αποτελούν και το τελευταίο πια προπύργιο της φυλής μας στην μακραίωνα εγκατάστασή της στην Ιταλική χερσόνησο. Τώρα που οι εκεί αρχαιοελληνικές πόλεις απέμειναν σωροί ερειπίων, βορά του πανδαμάτωρος χρόνου, και η Βυζαντινή κυριαρχία θολή ανάμνησις χαμένου μεγαλείου οι Έλληνες της Κάτω Ιταλίας, απόγονοι όσων κατέφυγαν εκεί μη αντέχοντας την επονείδιστη Τουρκική σκλαβιά, σηματοδοτούν με την παρουσία τους μιαν ανυποχώρητη Ελληνικότητα. Ιδιαίτερα δε στις ημέρες μας που η επιστροφή των Γκρεκάνων στα πάτρια (γλώσσα, ήθη, έθιμα, εκδηλώσεις, κλπ.) κατέστη εκ των πραγμάτων επιβεβλημένη για την φυλετική τους αυθυπαρξία είναι εντυπωσιακή η συστράτευση όλων στον ιερό σκοπό αυτό.

Των πραγμάτων ούτως εχόντων ιερόν καθήκον της Ελληνικής πολιτείας αλλά και καθενός πολίτη εξ ημών, είναι η παντί τρόπω και σθένει ενίσχυσις, υλική και ηθική, των αδελφών μας της αντίπερα πλευράς του Ιονίου να διατηρήσουν άσβεστον την Ελληνική φλόγα της ψυχής των και η σφυρηλάτηση στενών πνευματικών δεσμών ώστε να μην αισθάνονται μόνοι, ξένοι και ανάδελφοι στην τεράστια Ιταλική επικράτεια: Αρκεί, βέβαια, και οι Γκρεκάνοι φίλοι μας να βοηθήσουν κι αυτοί με τον τρόπο τους. Εμείς, μέσα από την παρούσα έκδοση, ξαναθυμίζουμε κάποιες σελίδες Γκρεκάνικης ποίησης στο ευρύ αναγνωστικό κοινό είτε από βιβλία που δεν ήλθαν ποτέ στην Ελλάδα είτε από δυσπρόσιτες εκδόσεις που, όμως, πέρασαν σχεδόν απαρατήρητες, με την ελπίδα της αμοιβαίας και πληρέστερης πνευματικής συνεργασίας. Πράγμα που ευχόμεθα ολοψύχως.