Ο 'Ανθρωπος, αφού κατάφερε τελικά να καταστρέψει τη φύση χτίζοντας και το τελευταίο κομμάτι ελεύθερης γης με σκοπό το κέρδος του, ζει μες στην αθλιότητα... Στις πόλεις ειδικά η απελπισία του κόσμου είναι μεγαλύτερη, γιατί δεν υπάρχει πια ούτε ένα δέντρο για να ξαποστάσει το βλέμμα του. Οι περισσότερες γειτονιές έχουν εγκαταλειφθεί στην ασχήμια τους και κανείς δεν έχει διάθεση να αγωνιστεί για το αντίθετο...

Είναι όμως και κάποιοι άλλοι άνθρωποι που δε θέλησαν να προσαρμοστούν. Που γυρνούν στους δρόμους ονειροπόλοι, χωρίς σκοπό. Που παλεύουν να κρατήσουν στη μνήμη τους την ομορφιά που χάθηκε... Απελπισμένοι ψάχνουν να βρουν λύσεις μέσα στη μοναξιά τους, ψάχνουν να βρουν ελπίδα.

«Τα όνειρα θα λάβουν εκδίκηση» λέει ο ποιητής. Κι εγώ έγραψα στον τοίχο: «Ονειρέψου την πραγματικότητα που θέλεις να ζήσεις». Γιατί πώς ν' αλλάξεις κάτι, αν πρώτα δεν το έχεις ονειρευτεί;