ΔΟΚΙΜΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΗ

Και το άλλο χρέος; Το χρέος της ύπαρξης και της αρχέγονης ιδέας για απελευθέρωση από την ανάγκη; Για να αποπληρώσουμε αυτό το χρέος δεν πρέπει να αναζητήσουμε νέους δανειστές αλλά να βγούμε από το πλέγμα της καθημερινής προφάνειας. Να αφήσουμε την εύκρατη ζώνη της κοινοτοπίας και να τολμήσουμε να εισέλθουμε στο σκοτεινό δάσος του όντος, στον κόσμο που τον καλύπτει πυκνή αδιαφάνεια. Τότε η κρίση μπορεί να αποδειχθεί μια ματωμένη ευλογία. Θα δούμε τότε πως ένας κόσμος άρρωστος, πεθαίνει. Ας μην τον κρατούμε στη ζωή με μηχανική υποστήριξη. Η συνείδηση πως ζούσαμε σε ένα κόσμο χαλασμένο, η αφύπνιση, η απελευθέρωση από τον μονοδιάστατο οικονομικό άνθρωπο, ο ενθουσιασμός για τη δοκιμασία που προοιωνίζεται μια νέα υγεία, συνιστούν ένα άλλο χρέος. Το χρέος ενός νέου κόσμου. Του κόσμου της δυνατότητας.

Ο κόσμος της αναγκαιότητας μπορεί να είναι ασφαλής μα είναι και αδιέξοδος. Ο κόσμος της δυνατότητας είναι ανασφαλής και προσφέρει αγωνία αλλά συντηρεί και την ελπίδα. Αρκεί να πάμε πέρα από την υπερβολική πολυτέλεια που απομυζεί τη ζωτικότητα και τη ρώμη, πέρα από τις αβρότητες που μας καθιστούν σκλάβους των ανέσεων και μας εκφυλίζουν. Αρκεί να συνειδητοποιήσουμε πως σε αντίθεση με όσα νόμισε ο Ζαν Ζακ Ρουσσώ, δεν είναι ο πολιτισμός και η αισθητική που αφάνισαν τη φυσική αγνότητα και την αρχαία αρετή αλλά η ανθρώπινη φύση ως διαρκής ενοχή, ως ορμέμφυτο που μας σπρώχνει στο ψέμα. Τον καιρό της ευημερίας τα ψεύδη προστάτευαν τη ζωή από την απόγνωση, από το άλμα στο μηδέν των ανθρώπων που ζούσανε το χρέος σαν μια ευφρόσυνη δουλεία. Τώρα όμως;