ΞΕΓΕΡΣΗ ΣΤΗΝ ΚΟΨΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Οι ληστές παίρνουν θέση: αντιτάσσονται στην παρακμή και την ασημαντότητα που εξελίσσονται σε βάρος τους και προτάσσουν μια στάση-ήθος που έγκειται στην επανεπινόηση του εαυτού και του κόσμου, κι έτσι μόνο νιώθουν ξανά ζωντανοί και πλήρεις. Υπερβαίνουν διαλεκτικά το έτσι-είναι (ο έως τότε εαυτός τους και κόσμος τους) με το γίγνεσθαι του μη-είναι-ακόμα (ο εαυτός και ο κόσμος ως δυνατότητα), κι έτσι βιώνουν μέχρι την τελευταία ικμάδα τους το ανολοκλήρωτο παρελθόν και το παρεμποδιζόμενο μέλλον στο παρόν.

Ο εξεγερμένος θάνατός τους γίνεται η συνέχιση της ζωής με άλλα μέσα. Δεν είναι τυχαίο ότι η ταινία τελειώνει με την ονειρική έξοδο της άγριας συμμορίας από το μεξικανικό χωριό και παράλληλα με την πραγματική έξοδο της νέας "συμμορίας'' (μεξικανοί επαναστάτες μαζί με τον Σάικς και τον ''ελεύθερο'' πλέον Θόρντον) από την ’κουα Βέρδε, αφού η άγρια συμμορία ''γεννιέται μέσα στη φθορά της'' όπως θα έλεγε ο Hegel.