Επιχειρώντας να διαβάσει διαλεκτικά τη σχέση του Marx της δημοκρατίας με τον Marx του κομμουνισμού, ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι ο Marx της δημοκρατίας, ο Marx που δεν έχει ακόμη προσχωρήσει στην κομμουνιστική υπόθεση, χωρίς να ανάγει σε προϋπόθεση «εκ των ων ουκ άνευ» την κατάργηση των αντιπροσωπευτικών θεσμών και διαδικασιών για τη λειτουργία της «αληθινής δημοκρατίας», υποδεικνύει ωστόσο τη σημασία της άμεσης συμμετοχής των πολιτών στις συλλογικές λειτουργίες της πολιτείας.

Αξιοποιώντας στοιχεία από τον πλούτο της μαρξιστικής σκέψης, χωρίς να αγνοεί ταυτόχρονα και τις περιπέτειες της διαλεκτικής του μαρξισμού και των σοσιαλιστικών κινημάτων, η προκείμενη μελέτη στοχεύει να αποτελέσει ελάχιστη, έστω, συμβολή στην ανάδειξη της ιδιόμορφης μαρξικής θεωρίας της δημοκρατίας• ιδιόμορφης, πράγματι, αν αποδειχθεί ότι, στη δυναμική της ανάπτυξής της και διαμέσου της πάλης των τάξεων, η μαρξική θεωρία της δημοκρατίας, τόσο ως «αληθινή δημοκρατία» (1843) όσο και ως Κομμούνα (1871), αποτελεί στρατηγική με απώτερο στόχο το τέλος της πολιτικής ως εξουσίας και ως προνομίου μιας άρχουσας μειοψηφίας και την αντικατάστασή της από την πολιτική ως τρόπο ζωής, ως πολιτισμό κοινότητας προσώπων σε έναν κόσμο χωρίς τάξεις και κράτος.