Οι διατάξεις του νόμου 3869/2010 «Ρύθμιση των οφειλών υπερχρεωμένων φυσικών προσώπων και άλλες διατάξεις» έθεσαν εξ αρχής πολλούς -σχεδόν ισάριθμους-νομικούς ερμηνευτικούς προβληματισμούς, που εξακολουθούν να ταλανίζουν τον νομικό κόσμο και τους υπό προστασία υπερχρεωμένους πολίτες.

Στο σύνολό του, είναι νόμος φλύαρος, δυσνόητος, δυσερμήνευτος, παρά την καθαρότητα του στόχου του, γιατί σε υπερβάλλοντα βαθμό αναζητούσε και αναζητεί ισορροπίες μεταξύ πλειόνων αντιτιθεμένων συμφερόντων, μεταξύ πλειόνων κλάδων δικαίου, μεταξύ πλειόνων πολιτικών και άλλων σκοπιμοτήτων, μεταξύ εγγενών συστημικών αδυναμιών και κοινωνικών αναγκών, μεταξύ όντος και δέοντος, μεταξύ υποκειμενικής νομοθετικής αβελτηρίας και νομοθετικής πρωτοτυπίας και αποτελεσματικότητας, μεταξύ πολιτικής, δικαίου και ηθικής. Τις αντικειμενικές δυσχέρειες και τις υποκειμενικές αμαρτίες του νόμου όξυναν οι αλλεπάλληλες μέχρι σήμερα τροποποιήσεις του, που τελειωμό, δυστυχώς, δεν φαίνεται να έχουν.

Η παρούσα μελέτη αποτελεί μια προσπάθεια κατανόησής του και απέριττης, κατά το δυνατόν, απόδοσής του.