"Εγώ δεν είχα κλείσει καν τα δεκαεπτά. Με αθλητικά παπούτσια πήγα. 'Αρβυλα απέκτησα μετά τις μάχες της Τηλλυρίας. Κράνος ούτε για δείγμα. Όλο το οπλοστάσιό μου το ονειροπόλο της νεότητας. Η θέληση να γίνω άντρας, η δίψα για περιπέτεια και ένας πατριωτισμός δικός μου, που καμιά δεν είχε σχέση με αυτόν που χύμα μας μοίραζαν στα σχολεία και στο στρατό. Στη βαθύτερή της ουσία η κινητήρια δύναμη αυτής της τρέλας ανιχνεύεται στην αγάπη για τη ζωή. Ναι, είναι αλήθεια πως όδευα προς το θάνατο από αγάπη προς τη ζωή. Ερωτισμός στο μέγιστο. Πάθος για δύναμη, για ανδραγαθήματα, για δόξα, για το "κι εγώ είμαι παλικάρι". Ή ηδονή του κινδύνου είναι μεγαλύτερη πάντοτε από το φόβο του θανάτου".

Μέσα απ την πρωτοπρόσωπη αφήγηση του Ζ. Σιερεπεκλή, ξετυλίγονται λίγο λίγο πτυχές και πτυχές από το πρόσφατο ματωμένο και πολύνεκρο δράμα της Κύπρου.
Λόγος άμεσος, ευθύβολος, βαρύς και δραστικός, σε κάνει να νιώθεις τη θυμωμένη ταραχή, που μας χαρίζει συχνά η αλήθεια της λογοτεχνίας.