Οι λέξεις είναι δρόμοι. Δρόμοι για να εξερευνήσεις πώς να μην περιορίζεσαι, ν' ανακαλύψεις καινούρια ορατότητα ακόμα και σ' αυτό που ο ίδιος νόμιζες ότι ήξερες και να συνεχίζεις να εκπλήσσεσαι. Ν' ανοίγεσαι, να γίνεσαι χώρος, χρόνος για να δεις πως το κρυφό, η διαίσθηση, το προαίσθημα μετατρέπεται σε αδιάψευστη διαπίστωση. Εντέλει να μαθαίνεις ο ίδιος τις λέξεις σου καλύτερα.

Διηγούμαστε τη ζωή μας με χίλιους τρόπους και παρουσιαζόμαστε στους άλλους. Είμαστε όλοι βιβλιοθήκες που φυλάμε μέσα μας χιλιάδες αναγνώσεις. Την ίδια ώρα πληθαίνουν οι φίλοι που μπαίνουν κάτω από το δέρμα όχι για να τους θυμάσαι αλλά για να τους έχεις, κάνοντας αυτά που έχεις να διηγείσαι να αλλάζουν. Κάποιες φορές, για να απαντήσεις κάποιες ερωτήσεις, βρίσκεσαι αντιμέτωπος μπροστά σε μια λευκή σελίδα. «Ποιος είμαι;» ’λλη διατύπωση «Τι είμαι;» Δύσκολες απαντήσεις.

Μιλάμε με τον ίδιο τρόπο που ιδρώνουμε; O ιδρώτας εξατμίζεται, πλένεται, εξαφανίζεται αργά ή γρήγορα φθάνει στα σύννεφα. Και οι λέξεις; Πού πηγαίνουν; Πόσες παραμένουν; Για πόσο καιρό; ’εργες ερωτήσεις θα πεις. Ίσως όχι και τόσο άεργες, όταν σκέφθηκε πως ο παππούς της, τις τελευταίες ώρες του, πήγε και αποχαιρέτησε τα δέντρα που είχε φυτέψει, αγκαλιάζοντάς τα και κλαίγοντας, γιατί ήξερε πως δεν θα τα έβλεπε ξανά. Αγκαλιάζουμε λοιπόν τις λέξεις που γράψαμε και είπαμε, τους ευχόμαστε μακροζωία, και ξαναπιάνουμε το γραπτό από το σημείο που είχε μείνει. Δεν υπάρχει άλλη απάντηση στο γιατί υπάρχει αυτή τη στιγμή αυτό το βιβλίο.