Η κοινωνιολογία δεν βρήκε μόνη τους όρους με τους οποίους δόμησε το θεωρητικό της οικοδόμημα και επεξεργάστηκε το μεθοδολογικό της πλαίσιο.
Αρχιζε να χτίζει το θεωρητικό της οικοδόμημα πάνω σε προϋπάρχουσες εννοιολογικές δομές, οι οποίες σχηματίστηκαν από τη φιλοσοφική ανθρωπολογία και μετασχηματίστηκαν από τις κοινωνικές θεωρίες. Επίσης, επεξεργάστηκε το μεθοδολογικό της πλαίσιο εμπνεόμενη από το εμπειρικό-αναλυτικό και το ιστορικό-ερμηνευτικό πλαίσιο που είχαν ήδη επεξεργαστεί οι φυσικές και οι ανθρωπιστικές επιστήμες, αντίστοιχα.
Ήταν μία βαριά κληρονομιά που, ωστόσο, δεν εμπόδισε τους «θεμελιωτές» της νέας επιστήμης να την τροποποιούν όταν διαπίστωναν τα κενά που άφηναν η φιλοσοφική ανθρωπολογία και οι «δύο επιστημονικές- κουλτούρες», αλλά κυρίως οι μεταξύ τους σχέσεις.
Από εδώ ακριβώς προέκυψε μία νέα επιστημονική προδιάθεση και το εγγενές αυτής χαρακτηριστικό: πρόκειται για την προδιάθεση της διπλής υπέρβασης των δυϊσμών και των φαντασιακών αντιθέσεων που παρείσδυσαν στη σύγχρονη σκέψη και οι οποίες είχαν ως αφετηρία τη φαντασιακή αντίθεση φύσης-πολιτισμού. Αυτή η προδιάθεση συγκροτεί μία νέα στάση, η οποία εντάσσει τα συναισθήματα και τη συμβολική σκέψη στις κοινωνικές τους προϋποθέσεις - ολοκληρώνοντας έτσι τη σύγχρονη ανθρωπολογία.