Από μικρούλα η Βιργινία είχε συνηθίσει να φυγαδεύει τον εαυτό της από την αβάσταχτη πραγματικότητα, προσγειώνοντάς τον στον επίπλαστο κόσμο των ονειροπολήσεων. Με την αχαλίνωτη φαντασία της ύφαινε μια ζωή όμορφη σαν ουράνιο τόξο, φωτεινή σαν καλοκαιριάτικο ήλιο, με ανθρώπους καλοσυνάτους, χαμογελαστούς, που την υπεραγαπούσαν, σέβονταν τις επιθυμίες της και άκουγαν με ενδιαφέρον τις ανησυχίες της. Μονάχα εκεί, στις ευεργετικές ονειροπολήσεις της, δεν μπορούσαν να εισχωρήσουν οι μεγάλοι και μόνο εκεί είχε απόλυτη ελευθερία να ζει αληθινά.

Μεγαλώνοντας μέσα σε καθεστώς βίας και καταπίεσης το μυαλό της αλυσοδέθηκε από ενοχές, φοβίες, ανασφάλειες. Μαθημένη από κούνια στη σιωπή της υπακοής τής έλλειπε το ψυχικό σθένος να υψώσει το ανάστημά της και να διεκδικήσει τα δικαιώματά της. Εκείνη η εποχή του αυταρχισμού ήταν αιτία να βολοδέρνει έρμαιο της θέλησης των άλλων, παραχώνοντας τα όνειρά της, κάνοντας μύριους συμβιβασμούς. Μπλεγμένη σε αγκαθωτούς δρόμους γεμάτους «πρέπει» και ατελείωτες υποχρεώσεις, έχασε τον εαυτό της, το ουσιαστικό νόημα της ζωής.

Ποιο βαρύ μυστικό ευθύνεται για τη βίαιη συμπεριφορά των γονιών της; Ποιοι ήταν οι λόγοι της σκληρότητας, οι λόγοι που απαιτούσαν να υποκλίνεται μπροστά τους, δίχως το δικαίωμα της πρωτοβουλίας;

Μετά από απειράριθμες ψυχολογικές διακυμάνσεις, η ανάγκη της να πάρει απαντήσεις σαν δυναμίτης άνοιξε τρύπα στο βράχο του παρελθόντος και η Βιργινία, λαχταρώντας να ρίξει άπλετο φως στο μυστήριο, βύθιζε όλο και βαθύτερα την αξίνα.