Χάσαμε την αίσθηση της φυσικής ομορφιάς.
Ό,τι όμορφο απλώνεται μπρος στα μάτια μας, το θεωρούμε εμπόδιο.
Εμπόδιο τα ψηλά βουνά, που με το πανωσέντονο των συννέφων σκεπάζονται.
Εμπόδιο τα βαθιά ποτάμια, που από τα νερά τους ζουν όλα τα όντα πάνω στη Γη.
Εμπόδιο και τα δέντρα, πηγή ζωής το οξυγόνο, χαρά βρίσκει ο αέρας και φαντασία να συνθέσει τις γλυκές του νότες.
Εμπόδιο και τα πουλιά, που είναι δείγμα ζωής στη νεκρή φύση προσπαθώντας με το πέταγμά τους να μας δείξουν πως ο αέρας είναι ορατός και πως υπάρχει και για μας.
Εμπόδιο και η θάλασσα, που δίνει το κορμί της στην εξερεύνηση του κόσμου, στην ένωση των πολιτισμών, στην αναγκαία μεταφορά προϊόντων, μα και τροφή για μας τους ανθρώπους.
Αυτά τα εμπόδια, όμως, είναι που θα μείνουν στην αιωνιότητα μέχρι τη συντέλεια του κόσμου, μέχρι την καταστροφή του ηλιακού μας συστήματος. Εμείς το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι δυστυχώς να συνεχίζουμε να ζούμε με αυτόν τον καταστροφικό τρόπο, και για τους εαυτούς μας, μα και για το περιβάλλον, τη Γη μας, το σπίτι ολονών μας.