"...Όλοι κι όλα στέκονταν εκεί, απέναντί μου, κάτω από το απόκοσμο φως της αστραπής: Και τα μισογκρεμισμένα σπίτια και οι μισοπεθαμένοι άνθρωποι με τα πρόσωπα σκαμμένα από τη θλίψη και το θάνατο. Μπορούσα να τους δω! Οι φιγούρες τους διαγράφονταν αχνά στο χλωμό φως που έφεγγε ανάμεσά τους. Βάδιζαν αργά προς το μέρος μου, με τη βροχή να πέφτει επάνω τους αδιάκοπα. Έκλεισα τα μάτια μου. Ήξερα πως δεν ήταν παρά σκιές, πλάσματα της φαντασίας, που τα έφερε στο εξαντλημένο μυαλό μου η καταιγίδα. Δε φοβόμουν, δεν πονούσα πια, δεν αγωνιούσα για τίποτα. Ίσως ήμουν κι εγώ μια σκιά ανάμεσά τους..."
"...Η σιωπή... Ένα γκρίζο πέπλο που κατακυρίευε τα πάντα· τη λίμνη, το μουντό σύννεφο της ομίχλης, τα νοτισμένα σανίδια της προβλήτας, τα απομεινάρια από το βλέμμα της, απ' το βάδισμά της, απ' τα λόγια της. Το σκοτάδι είχε πια καλύψει την Πρέσπα...".