ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΤΟΠΙΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΩΣ ΤΟΝ 21Ο ΑΙΩΝΑ

Από τον Κήπο της Εδέμ, την Αίγυπτο και τη Μεσοποταμία, την Αρχαία Ελλάδα και τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, από τους περίκλειστους κήπους του Βυζαντίου και των ευρωπαϊκών μοναστηριών του Μεσαίωνα, από τους ισλαμικούς κήπους της Ανατολής έως του πρώτους μεγαλειώδεις κήπους της ιταλικής Αναγέννησης και του γαλλικού μπαρόκ, τα πρώτα «οικολογικά» πάρκα της Αγγλίας, της Βορείου Αμερικής και τα ρομαντικά τοπία της Ευρώπης του 19ου αι., έως τα σύγχρονα έργα του 20ου αι. ξεπροβάλει η ιδέα της διαχρονικότητας του «ιδανικού κήπου», δηλαδή του παραδείσου, όπως κάθε κοινωνία τον δημιούργησε.

Η κριτική μελέτη της ιστορίας της αρχιτεκτονικής τοπίου αποτιμά το παρελθόν και περιγράφει το παρόν, συνυπολογίζοντας τη ροή των πολιτικών ανακατατάξεων, τη διαδοχή των κοινωνικών μεταβολών, την αλλαγή της περιβαλλοντικής αντίληψης, τον μετασχηματισμό των αισθητικών προτύπων, την αναδιάρθρωση της οικονομικής πραγματικότητας.

Η διεθνοποιημένη προσέγγιση του σχεδιασμού και η θέσπιση αρχών για την αειφόρο ανάπτυξη σηματοδοτούν τις τελευταίες δεκαετίες τις τάσεις στη διαχείριση της γης και μεταβάλλουν το ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο του τοπίου.

Μέσα από τις 466 σελίδες και τις 1000 φωτογραφίες, αυτό το βιβλίο - λεύκωμα καλύπτει ένα σημαντικό κενό της ελληνικής βιβλιογραφίας αναλύοντας τη διαχρονική εξέλιξη της κηποτεχνίας και αρχιτεκτονικής τοπίου. Η ιστορία των κήπων και των τοπίων παρουσιάζεται χρονολογικά και γεωγραφικά, με ταυτόχρονη παράθεση του γενικότερου περίγυρου του τόπου και της εποχής. Έτσι ο αναγνώστης κατανοεί ευχερέστερα το πλαίσιο των εξελίξεων, μέσα στο οποίο δημιουργούνται τα έργα αυτά.