- Σαν σκυλί πήγε, έλεγε η μητέρα μου και δάκρυζε πάντα.
Ώσπου έκλεισε τα δακρυσμένα μάτια της.
Σαν σκυλί, έλεγα και εγώ όσο εκείνη ζούσε.
Σαν σκυλί, είπα και μετά το θάνατο της μητέρας, μπροστά στην πολυθρόνα της τραπεζαρίας όπου εκείνη καθόταν και κεντούσε.
Το είπα για να βεβαιωθώ πως θα το άκουγα χωρίς να το ακούσω από εκείνη.
Τόσα χρόνια το άκουγα, ακόμα και αν δεν το έλεγα.
Τόσα χρόνια φοβόμουν μήπως δε θα το άκουγα.
Τόσα χρόνια ακουγόταν, η πολυθρόνα δε χρειαζόταν πια. Τη μετακίνησα σε μιαν άκρη, άπλωσα στη ράχη της το κέντημα της μητέρας, κάθισα στη δική μου καρέκλα. Στην κουζίνα.

Σηκώθηκα, έσπρωξα την καρέκλα μου στο πλάι, το είπα άλλη μια φορά στον εαυτό μου και ο εαυτός μου το άκουσε. Μετά από εβδομήντα χρόνια το άκουσε έτσι: σαν ψίθυρο. Από πολύ κοντά. Σαν να είχα σκύψει στο αυτί μου.

Με τις λέξεις "σαν σκυλί" τράφηκα. Αυτές ήταν δύο σπυριά τροφής. Ποτέ δεν έλειψαν από το πιάτο μου, από τα τροφεία που έβρισκα στα επιμνημόσυνα δείπνα που έδειχναν στο θάνατο πως η ζωή έβοσκε αμετανόητη στα αχανή χωράφια του κόσμου. Ποτέ δεν τις κατάπια. Για να μη λαθευτώ και τις χωνέψω. Ποτέ δεν έλειψαν από το στόμα μου. Έτσι μεγάλωσα, με αυτές έζησα, με τέτοιο σημάδι. Ποτέ δεν τις έφτυσα.