Είκοσι οχτώ διηγήματα που διαλέγονται στη φόρμα, την αυστηρότητα/δωρικότητα της έκφρασης και την οικονομία του δραματουργικού περιεχομένου με τον Ε.Χ. Γονατά.

Συνοδεύονται από πέντε κολάζ του ποιητή Απόστολου Ζώτου και από σύντομα σπαράγματα ενός φανταστικού Ημερολόγιου στρατοπέδου που ενδεχομένως να αφορά τη μεταφορική διάσταση του στρατοπέδου μέσα στο οποίο ζούμε, δημιουργούμε και ασφυκτιούμε όλοι μαζί ή και ο καθένας μόνος του.

Τα ερμητικά σχεδόν ασφυκτικά κρυπτικά κείμενα που επανέρχονται διαρκώς μέσω μιας σπειροειδούς ομόκεντρης γραφής για να διακτινιστούν, ή να αποτραβηχτούν σχεδόν αθέατα στην άκρη τους, αναδίδουν καφκικές αποχρώσεις, μια εμφανή επιρροή των πρώτων κειμένων του Βασίλη Βασιλικού, αλλά και το στοιχείο του φανταστικού που συναντάμε στα διηγήματα του Μπόρχες.

Η ανάγκη να εξωτερικεύσουμε ένα λόγο ή ένα ουρλιαχτό, μια άσκηση μνήμης, ένα συναίσθημα που διολισθαίνει σε βούρκο, ο φόβος του δειλινού, ο χρόνος (και οι λέξεις) στον αργόσυρτο ήχο μια χάντρας κομπολογιού, οι ώρες της μοναξιάς μας, η προσωρινή τελεία, ένας διάλογος ανάμεσα σε ψίθυρους και σε φωνές, ανεπίδοτες επιστολές και εκκρεμότητες που πρέπει κάποτε να κλείσουν, είναι κάποιες από τις αχνές/αγνές προθέσεις του συγγραφέα. Που δεν προσπαθεί τόσο να καταγράψει, όσο να βρει το θάρρος να διαλεχθεί με τον απέναντί του. Που συνήθως τον βλέπει φευγαλέα στα φανάρια να έρχεται και να χάνεται, διαρκώς.