Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΚΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ

Τον είδαν που περπάταγε μονάχος του με τον χάρο'
και χωρίς φόβο στο δρεπάνι του.
Στους πύργους κιόλας ανεβαίνει ο ήλιος
-και το σφυρί στ' αμόνι.
Ο Φεδερίκο μίλαγε τον χάροντα κοιτώντας:
"Σύντροφε, χθες στους στίχους μου
αντιβούιζε ο χτύπος των χεριών σου
και στο τραγούδι μου έδωσες την παγωνιά
και την κλωστή στην τραγωδία της αργυρής σου κόψης.
Εγώ θα τραγουδήσω τα μάτια και
τη σάρκα που σου λείπουνε
και τα μαλλιά σου που κινεί τ' αγέρι,
τα κόκκινα τα χείλια των φιλιών.
Καθώς εχθές και σήμερα, τσιγγάνε χάροντα,
μαζί μ' εσένανε διαβαίνω καταμόναχος
μες τον αέρα της Γρανάδας - της Γρανάδας μου".