Η ταφή
Έψαξα το απόγευμα για σπίτι
Με ποιήματα ?ίλων μου
περνώ τις νύχτες
Περπατώ, μπροστά κολώνες ξύλινες
ιστορίες γραμμένες σε σκισμένες α?ίσες
η κούραση πιστά διψασμένη
στο κενό του μυαλού
μια άλλη γλώσσα βουτά
την βλέπω στα πλημμυρισμένα πνευμόνια μου,
δίχως σχοινί δεμένος
στις αντοχές του ημερολογίου μου
Γαλάζια κούραση
Το πρωί άκουσα
θα πεθάνει ο σημερινός πολιτισμός
θα τελειώσει όπως όνειρο πρωινού
θα θα?τεί το αποσυνθεμένο σώμα
βαθιά στη γη, η λάσπη θα το σκεπάσει
Ύστερα θα χαρούμε μόνοι μας
ελευθερία με τρυ?εράδα στο βλέμμα
'Αντρες γυναίκες και παιδιά.