Πάνω σ' έναν άξονα εννέα διηγημάτων τα οποία διαφέρουν σε χρόνο μεταξύ τους από μερικές δεκαετίες μέχρι και κάμποσους αιώνες-έτσι σκόρπια στο χρόνο- και τα οποία εξίσου διαφοροποιούνται σε θεματική και περιεχόμενο, ο συγγραφέας βρίσκει μία χρυσή τομή να ισορροπήσει το παρόν και στο παρελθόν σ' ένα συναρπαστικό ισοδύναμο αφήγησης και υλικού, πιστεύοντας στη ρήση του Γ. Σεφέρη ότι: «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, σβήνει κανείς κι ένα κομμάτι από το μέλλον».

Η συλλογή παίρνει το όνομα της από το κεντρικό διήγημα « Το Τελευταίο φύλλο», το οποίο είναι και το πιο μεγάλο διήγημα της συλλογής και από αυτό διακτινίζεται το «πνεύμα» της συλλογής όπου πρόσωπα και γεγονότα, πρωταγωνιστές και μη, παρελθόν και παρόν τροφοδοτούν ενδιαφέρουσες ιστορίες.