Η Λάουρα αποτελεί συνείδηση της Λου. Παίζει μαζί της όπως το κύτταρο της μνήμης όταν ξυπνάει. Την σκουντάει, την τσιγκλάει, την κλοτσάει κάτω από το τραπέζι. Την δείχνει με το δάχτυλο τεντωμένο ίσα καταπάνω της και αρχίζει να την ξεγυμνώνει. Παρουσιάζεται ολόκληρη και αυτοπροσώπως. Έχοντας το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού θέτει τα όριά της. Τα σύνορά της είναι από εδώ ίσαμε εκεί. Τραβάει μια γραμμή πάνω σε ένα λευκό χαρτί, κι άλλη μία, κι άλλη... Διστάζει. Κάπου λίγο δεξιά, λίγο αριστερά, λίγο προς τα πάνω... προς τα κάτω νοτιοανατολικά υπάρχει καμένη γη.

Εδώ είμαι", σκέφτεται. "Αυτό μου ανήκει. Αυτό το έχασα. Εκείνο το σώζω".

Στέκει παραλυμένη, χάσκοντας μπροστά στο θέαμα τόσων πολλών ζώων απολιθωμένων. Στοχάζεται πως... "Αναδάσωση. Αυτό είναι που θέλει η ζωή μου". Έτσι, ξεδιπλώνει τον άλλο της εαυτό μέσα από μια παραληρηματική αφήγηση.