Τις τελευταίες δεκαετίες στη χώρα μας η διδασκαλία των λατινικών στο λύκειο ακολουθεί μια μεθοδολογία που, δυστυχώς δεν έχει καμιά ουσιαστική σχέση με τη μεθοδολογία της διδασκαλίας και των άλλων γλωσσικών μαθημάτων, με αποτέλεσμα ο μαθητής, πέρα από κάποια απομνημόνευση κάποιων στοιχείων της γλώσσας, να μην μπορεί να αποκτά εκείνες τις βασικές γλωσσικές δεξιότητες που θα του επιτρέπουν σε ικανοποιητικό βαθμό να κατανοεί και να αναπαράγει, με φυσικό και αβίαστο τρόπο, το λατινικό προφορικό και γραπτό λόγο, όπως πρέπει να γίνεται και με όλα τα άλλα γλωσσικά μαθήματα και ιδιαίτερα με τις διδασκόμενες γλώσσες. Έτσι ο μαθητής περιορίζεται βασικά στην απομνημόνευση ενός μικρού αριθμούς λεξιλογικών στοιχείων και κανόνων της γλώσσας που μετά την απόλυσή του από λύκειο παραδίδονται στη λήθη.

Μια περισσότερο σοβαρή ίσως προσέγγιση για τη διδασκαλία της λατινικής γλώσσας, θα πρέπει να στηρίζεται ουσιαστικά στη διδασκαλία της αρχαίας γλώσσας στο λύκειο ως ζωντανής γλώσσας, που θα επιτρέπει στο μαθητή να καλλιεργήσει, μέσα από ζωντανό και στη διδασκόμενη γλώσσα διάλογο, τις απαιτούμενες δεξιότητες και να τον οδηγήσει σε μια πιο ουσιαστική επαφή και με τη γλώσσα και σε μια απόκτηση των απαιτούμενων γνώσεων που θα έμεναν όμως στο μαθητή και μετά την απομάκρυνση από τα μαθητικά θρανία, όπως συμβαίνει και με τις διάφορες ξένες γλώσσες, εφόσον βέβαια διδάσκονται σωστά στο λύκειο και αυτές.