Στο τρίτο του μυθιστόρημα με τίτλο «Οι λεύκες του Οδεμισίου Σμύρνης» (1912) παρακολουθούμε την αφήγηση του Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη, πρόσφυγα από το Ντεμίσι της Σμύρνης ο οποίος περιγράφει όσα θυμάται από τη ζωή του ως παιδί, μετά το 1901, έτος της γέννησής του, έως και τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Μικρότερο μέρος καλύπτουν τα μετέπειτα χρόνια της παραμονής του ως πρόσφυγα στην Κύπρο και ένα πολύ μικρό κεφάλαιο αφορά στην εγκατάστασή του στη Νίκαια (Κοκκινιά) και το μπλόκο του1944.