Ο Χρήστος Δασκαλάκης στη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο Χιλιόμετρα ακολουθεί ξανά - σχεδόν με θρησκευτική ευλάβεια - την προσωπική του διαδρομή στο γκρίζο. Μια διαδρομή που μοιάζει μονόδρομος και οδηγεί πάντα στον ίδιο προορισμό: στην ανάδυση του βαθύτερου είναι, στην αναμόχλευση όλων εκείνων των δυνάμεων που συνθέτουν το βαθύτερο εγώ. Το Εγώ, όμως, πάντα σε σχέση με το Εσύ. Γιατί οι στίχοι του είναι ένας ανοιχτός διάλογος με τον άλλον, τον άλλον μας εαυτό, τον άλλον έρωτα. Με χαμηλή ταχύτητα, σε γκρίζο φόντο, η ποιητική γραφή του μοιάζει να φυλακίζει της στιγμής το μεγαλείο, του έρωτα το ιδανικό, την έρημο της μοναξιάς, της σκέψης τα φτερουγίσματα. Σε μια «γνωστή, μόνη πόλη και ξένη» με όχημα τους στίχους του Δασκαλάκη και ψάχνοντας για τον χαμένο παράδεισο, το κοντέρ γράφει χιλιόμετρα γεμάτα διαψεύσεις και αυταπάτες, χιλιόμετρα γεμάτα παιδική αθωότητα και ανάσες ζωής.