Μέσα σ' αυτόν τον πανικό που βίωνε ο Ζαν, ο οποίος έβλεπε το σφυροκόπημα του αυστριακού πυροβολικού να θερίζει κεφάλια και σώματα και τα γαλλικά τάγματα να αποδεκατίζονται από τα εξαιρετικά εύστοχα αυστριακά πυρά, ένοιωσε την απελπισία να τον κυριεύει. Ξαναέζησε τα λόγια του Λαν, ότι δεν ξέρεις αν θα ξημερώσει το αύριο που περιμένεις. Όμως η απελπισία δεν τον γέμισε απογοήτευση αλλά οργή. Ένα κύμα θυμού διαπέρασε κάθε νεύρο του σώματός του. Θυμός για την υπάρχουσα κατάσταση, θυμός για τη φτώχια του και τις δυσκολίες που είχε ζήσει ως τότε, αλλά κυρίως θυμός που δεν θα μπορέσει να πετύχει αυτό που ήθελε, να φτιάξει τη ζωή του και να ζήσει με τη γυναίκα που αγάπησε όσο τίποτα στον κόσμο. Όχι δεν θα πέθαινε έτσι απλά...