ΤΟ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ - Η ΔΡΑΜΑΤΟΠΟΙΗΣΗ

Το παιδί φορτίζει με σημασίες τα αντικείμενα και τις κινήσεις του στο παιχνίδι, όπως το κάνει αυθόρμητα και στην καθημερινή ζωή. Η πράξη αυτή βασίζεται στην εγγενή ανάγκη επικοινωνίας με έναν υπερβατικό κόσμο, στην εγγενή τάση συμφιλίωσης με το άγνωστο. Ένα παιδί που παίζει είναι ένας μικρός κοσμοκράτωρ: ανασυνθέτει, ερμηνεύει τον κόσμο μέσα από τα σύμβολα που το ίδιο επινοεί. Η πραγματικότητα γίνεται "είδωλο" που τη μιμείται χωρίς να την αντιγράφει. Η μίμηση, σχεδόν αρχετυπική εμπειρία, προσθέτει τη μαγεία στην πραγματικότητα, την απογειώνει. Το παιδί που μιμείται ένα πολυβόλο καταργεί τον πόλεμο. Τα παιδιά που κάνουν σπίτι τη χαρτόκουτα εξευγενίζουν τον κόσμο. Την ανάγκη αυτού του εξευγενισμού κηρύσσει το Θεατρικό Παιχνίδι και η Δραματοποίηση των αφηγηματικών μαθημάτων στο πρόγραμμα του Σχολείου, ενός εξευγενισμού αισθητικού και κοινωνικού, αφού, όπως θα δούμε, το παιχνίδι προωθεί την ένταξη του παιδιού ως ατόμου στην ομάδα, την κοινωνικοποίησή του.