Στo δοκίμιο του J. Greisch, χρησιμοποιώντας ως «αγωγούς» την ερμηνευτική (G. Gadamer) και τη γραμματολογία (J. Derrida), παρουσιάζεται ως ένα είδος σύνοψης των όρων και των σχέσεων πού περιγράφουν την πράξη της ανάγνωσης και της ερμηνείας των κειμένων, φιλοσοφικών ή λογοτεχνι¬κών.

Ή τέχνη και ή τεχνική της ερμηνείας έχουν κανόνες, εί¬ναι σαφώς προγραμματισμένες να ανακαλύπτουν και να δια¬τυπώνουν το νόημα των κειμένων; Υπάρχει αρχή και τέλος στην ανάγνωση και στην ερμηνεία του κειμένου; Με ποιές προϋποθέσεις, με ποιά εργαλεία, με ποιά μέθοδο διασχίζεται ό λαβύρινθός του; Πώς ελέγχεται το απρόβλεπτο, δηλαδή ή επ’ άπειρον αναφορά του κειμένου σε ενδό-κειμενικούς ή έξω-κειμενικούς παράγοντες; Ποιά είναι ή πρόθεση του συγ¬γραφέα, και κατά πόσο ενδιαφέρει την ερμηνεία ή πώς αναπαράγεται μέσα από αυτήν; Πόσο αυτόνομο μπορεί να είναι το κείμενο; Ποιά ή σχέση της θεωρίας με την πράξη στην ερμηνεία των κειμένων, ή όποια ποτέ πια δεν θα είναι αθώα ή τυχαία;

Πίσω από μια πυκνή ανοσολογία, αναμοχλεύεται το κρί¬σιμο ερώτημα περί τού νοήματος της ίδιας της ερμηνείας, άλλα και περί της μορφής και του νοήματος των μελλοντι¬κών κειμένων. Ή «ερώτηση», ακριβώς, αποτελεί και το κύριο μεθοδολογικό σχήμα πού προτείνεται από το συγγραφέα.