Η κοινωνία γίνεται όλο και πιο ανταγωνιστική, η εμμονή με τους αριθμούς και η μανία των αξιολογήσεων επιβάλλονται παντού: η οικονομία οδηγεί τον κόσμο. Προς ποια κατεύθυνση όμως;

Η ευτυχία; Οι δείκτες ικανοποίησης και ευημερίας παραμένουν στάσιμοι ή υποχωρούν, τόσο στις επιχειρήσεις όσο και στα ζευγάρια. Η αποτελεσματικότητα; Πολύ κάτω από τις προσδοκίες, αν κρίνουμε από τις χρηματοπιστωτικές κρίσεις και τους οικολογικούς κινδύνους. Η ελευθερία; Απογοήτευση κι εδώ, όσοι πίστευαν ότι η ευημερία θα οδηγούσε στη δημοκρατία διαψεύστηκαν: οι κρίσεις είναι εκείνες που ανατρέπουν τους τυράννους.

Στην πραγματικότητα, η οικονομία τείνει να επιβάλει... το δικό της μοντέλο: ένα μοντέλο όπου ο ανταγωνισμός νικά τη συνεργασία όπου ο αποκτηθείς πλούτος ενισχύει την ανάγκη να συσσωρευτεί ακόμη περισσότερος όπου, τέλος, ένα περίεργο είδος, ο «Homo economicus», ορθώνεται πάνω από τα άλλα, διασπείροντας παντού τη νεοδαρβινική του λογική.

Επεκτείνοντας τις αναλύσεις του προηγούμενου βιβλίου του, της «Ευημερίας του κακού» (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, σε μετάφραση Τάσου Γιαννίτση), ο οικονομολόγος Daniel Cohen μας μεταφέρει έναν προβληματισμό που καταλαμβάνει μια μακρά περίοδο και αφορά τη σχέση ανάμεσα στην αναζήτηση της ατομικής ευτυχίας και την πορεία των κοινωνιών. Ξεκινώντας από την αρχαία Ρώμη και φτάνοντας στο σημερινό Πεκίνο, διερευνώντας τα διακυβεύματα της ψηφιακής και της γενετικής επανάστασης, ο συγγραφέας χαρτογραφεί εκτενώς τις απολαύσεις και τα βάσανα του σύγχρονου κόσμου.