Στην οδό Ουίλσον, στη γωνία που τελειώνει με τον αριθμό 16, στέκεται εδώ και χρόνια, σαν άθαφτο απομεινάρι μιας άλλης εποχής, ένας σκουριασμένος, αν και μεγαλοπρεπής, άφωτος λυχνοστάτης. Στέκεται εκεί δίπλα σε μια τσιμεντένια κι άχαρη κολόνα της ΔΕΗ, αντιστεκόμενος στις σύγχρονες μορφές ηλεκτροδότησης και στις αναμορφώσεις που υπέστη η περιοχή. Μελαγχολικός, με την από καιρό άβαφη θωριά του, περιμένει τον επόμενο διαβάτη που θα σταθεί κάτω από το ονειρικό φως του, να σκεπάσει τις μοναχικές του σκέψεις, να γλυκάνει την ασυντρόφευτη καρδιά του. Φως δεν έχει, μα εκείνος, εγκλωβισμένος στη δική του εποχή, αυταπατάται και περιμένει. Περιμένει και περιμένει μέχρι να ξηλωθεί.
Αυτές είναι οι ιστορίες του...