Είμαστε μια οικογένεια «αραχτών». Δεν δουλεύει κανείς.
Έχουμε πάρει αμέτρητες φορές δανεικά μεταξύ μας, έχουμε ξεγελάσει ο ένας τον άλλον πολλάκις, ακόμα και για ένα ευρώ.
Φυσικά, δεν υπάρχει φίλος και γνωστός που να μην μας αποφεύγει, καθώς, ακόμα και οι πέτρες το γνωρίζουν, ότι κάθε συζήτηση που ανοίγουμε περιστρέφεται γύρω από τα δανεικά.
Ο ντάντι έχει πεθάνει εδώ και πολύ καιρό.
Η μητέρα παίρνει μια πενιχρή σύνταξη, που μετά βίας πληρώνει το ρεύμα και το νερό και τα κοινόχρηστα.
Αντιθέτως, η σύνταξη της γιαγιάς εμφανίζεται ενισχυμένη, καθώς, εκτός από τη δική της, καρπώνεται και του παππού.
Αν ζούσε ο παππούς, τι καλά που θα περνούσαμε!

Ο ήρωας του Θεόδωρου Πρίντζη, ένας σεσημασμένος αργόσχολος και πρώην εύπορος, αναδεικνύεται σε δεξιοτέχνη της επιβίωσης.
Εκμηδενίζοντας τις ανάγκες του, γραπώνεται από τη σύνταξη της καθηλωμένης με Αλτσχάιμερ γιαγιάς.
Οικογενειακά δράματα, ερωτικές απογοητεύσεις, υπαρξιακές αναζητήσεις, μηχανορραφίες αλλά και επιδόματα... Αλτσχάιμερ διαπλέκονται με στοιχεία παρωδίας, θυμίζοντάς μας περιστατικά της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας.