«Αν εξετάσω τον εαυτό μου χωρίς προκαταλήψεις, θα δω πως επιχειρώ αυτόματα τη διάκριση ανάμεσα στην ύπαρξη σαν πράγμα και στην ύπαρξη σαν εικόνα. Δεν θα μπορούσα να μετρήσω τα φανερώματα που ονομάζουμε εικόνες. Όμως, είτε είναι, είτε δεν είναι εκούσιες αναπολήσεις, την ίδια στιγμή που φανερώνονται, προσφέρονται σαν κάτι άλλο από παρουσίες...». «Σας τυχαίνει καμιά φορά να μπερδέψετε την εικόνα του αδελφού σας με την πραγματική του παρουσία; Η αναγνώριση της εικόνας σαν τέτοιας, είναι ένα άμεσο δεδομένο της εσώτατης αίσθησης (συνείδησης)».

Με τέτοιες λαμπρές απογειώσεις του στοχασμού, ο Σαρτρ μας εισάγει με την «Φαντασία» σ' ένα κόσμο γοητευτικής επιχειρηματολογίας, αναπάντεχων ανακαλύψεων της λογικής όταν αυτή γίνεται μουσικό όργανο στα χέρια ενός μεγάλου βιρτουόζου.