Ο παρίας είναι μια εξαιρετικά αποκαλυπτική λέξη-ταξιδευτής. Λένε ότι κατάγεται από την Ινδία, ότι επινοήθηκε εκεί τον 16ο αιώνα, από στρατιωτικούς, ιεραπόστολους και λόγιους. Δύο αιώνες αργότερα θα επιστρέψει και θα εξαπλωθεί στον ευρωπαϊκό χώρο.

Για τους φιλόσοφους του Διαφωτισμού οι μακρινές ιεραρχικές δομές είναι πρόσχημα, για να στηλιτεύσουν τις εγχώριες τυραννίες. Ο λόγος περί του άλλου είναι ένας λόγος περί εαυτού. Όμως στη Δύση που απελευθερώνεται η χειραφέτηση δεν ισχύει για όλους.

Ο παρίας αναδύεται ως ο αγνοημένος της πρόσφατης διακήρυξης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στους πολιτικούς λόγους και τις διαμάχες εκπροσωπεί τους σκλάβους, τους "ελεύθερους έγχρωμους", τους Εβραίους, τις γυναίκες, τον λαό, τους προλετάριους... Θέατρο και λογοτεχνία διαδίδουν την εικόνα του, και αποκτά τα χαρακτηριστικά του καταραμένου καλλιτέχνη με τον εξιδανικευμένο περιθωριακό χαρακτήρα. Η ρομαντική κουλτούρα εξαίρει την ευαισθησία του, και ο παρίας αποκτά αξία χάρη στις σε βάρος του διώξεις, χωρίς, ωστόσο, να απελευθερώνεται.

Με πολυμάθεια και μπρίο, περνώντας από τη λογοτεχνία στην πολιτική θεωρία και τις θεωρητικές κατασκευές (Μ. Βέμπερ, Γκ. Ζίμμελ ή, προπάντων, Χ. ’ρεντ), η Βαρίκα εξιστορεί αυτές τις μεταμορφώσεις και παρακολουθεί τις μορφές που, από το παρελθόν έως σήμερα, μιλούν για τις πληγές όλων των "απόβλητων του κόσμου". Σ' αυτή τη διαδρομή θυμίζει τη διαρκώς επίκαιρη απαίτηση των εξεγερμένων παριών, που ζητούν επίμονα να γίνει αποδεκτό στους κόλπους της ανθρωπότητας κάθε ιδιαίτερο άτομο.