ΑΠΟ ΤΟ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΣΤΗ ΝΕΩΤΕΡΙΚΟΤΗΤΑ

Απέναντι σε μια περριρρέουσα ατμόσφαιρα αποδιάρθρωσης κάθε αξιακού περιεχομένου της έννοιας ''δημόσιος χώρος'' και ''δημόσιος λόγος'', η ανάδειξη αυτής της ιδιότυπης προ-κρατικής, και ιδεολογικο/πολιτικά υπερ-κρατικής, συλλογικότητας διανοουμένων, καθίσταται αναγκαία. Ακριβώς τώρα που η συνεχής προσπάθεια μείωσης της θεσμικής σημασίας του δημόσιου Πανεπιστήμιου, του τεχνοκρατικού υποβιβασμού του σε ένα είδος επαγγελματικής σχολής, και της απαξίωσης των κατοχυρωμένων με αγώνες θεσμών αυτοτέλειας και ασύλου που διέπουν τη ζωή και τις λειτουργίες του, φαίνεται να συμβαδίζει με την παραίτηση των φορέων του από την υπεράσπιση της νεωτερικής και ελευθεριακής φύσης την οποία κατέκτησε μέσα στους αιώνες• αυτός ο κατά τα άλλα συντεχνιακός και μεσαιωνικός θεσμός.

Για άλλη μια φορά στην ιστορία του το Πανεπιστήμιο βρίσκεται σε κίνδυνο. Κίνδυνο που δεν αφορά μόνο την εμφανή εξωτερική πολιορκία του θεσμού από πολιτικά, οικονομικά, ιδεολογικά και πολιτιστικά αιτούμενα υποταγής του στην λογική της αγοράς, ούτε τις απανταχού κρατικιστικές δυνάμεις που επιχειρούν την πλήρη υποδούλωσή του στη raison d' etre του κάθε κράτους. Αλλά και δυνάμεις πιο ύπουλες και ακόμη πιο ελκυστικές που έχουν ήδη εισχωρήσει στο εσωτερικό του.

Απέναντι σε όλα αυτά τα φαινόμενα, που δεν αποτελούν ιδιοτυπίες του ελληνικού Πανεπιστημίου αλλά στοιχεία της ''νέας τάξης πραγμάτων'' σε πλανητικό πεδίο, επιχειρείται να αναμετρηθεί ο λόγος της παρούσας μελέτης.